YAZ BENİ - Özcan Özbilge

 

Özcan Özbilge Edebiyat Özel Sayısı   YAZ BENİ !   Onun gülmesidir güldüğüm   Onun nefeslenişi                              bir çıplak bedende                              ki kıvrılmış                              dizlerinde ayazla                              omuzlarında gölgeler                              odanın loşluğunda       Ah, tutuşurum gecenin boşluğunda. Gözlerimi derin pencerenin laciverdinde yitiriyorum. Alnım şaşkın ve dağınık. Kaslarım sahipsiz, göğsüm boş ve ıssız, parmaklarım dokunmasız, öylece oradayım. Bir sözcük umuyorum. Sözcük, seni umuyorum, kurtar beni. Her zaman olduğu gibi kurtar. Kırk mumluk gece lambasının soldurduğu bu yorgun nesneler dünyasında acizim yine, sözcük, duy beni. Renksizim, dilimin ardında bir ağırlık.   Ses yok.   Gölgesini görüyorum. Pervazın ardında duruyor, biliyorum, her an olabilecek olanın şiddetiyle beni yaşıyor. Safi ben kesilmiş, tüm benliğiyle beni yaşıyor. Hangi ben? Ben göremiyorum ama. Olamıyorum ama. Olamadığım yerde bir ilahi başlıyor. Her zaman böyle oluyor. Bir şeyler oluyor. Yokluğumda oluyor. Seyircisiyim. Seyircinin kim olduğunu bilemiyorum. O nefesleniyor. Aklında ben.   Bir damla tuz                         bal                              ve ateş                              ve yanısıra yaşadıklarımdır                              bakmak ve gezinmek o tenha kayalıklarında hayatın                              sereserpe ve ferah ve rüzgarlı                              elim saçlarında                              veririm saçlarımı da düşerim serbest                              hayatın boşluğuna. Söz gelmiyor. Sıradanlığın şiiri yoktur, biliyorum. Çünkü olmuşluğum vakidir. O, pervazın ardından aniden bir devinime dönüşüyor. Elinde aniden parlayan bir bıçakla. Dünyanın bir haritası kazınıyor gözlerime: bir muşamba masa örtüsü, üşümüş yanaklar, kirli bir kadeh, ekmek kırıntıları, kasımpatları ve bir mürekkep şişesi, bir amentü billahi, bir kaç çığlık, çok sayıda yürek, havada keskin bir dönüş, çarpılmış bir kapı, acıyan dirsekler, ikizkenar bir aynada pencere gölgeleri. Bıçak yükseliyor.   Haykırıyor: Yaz beni!   Kan ter içersinde uyanıyorum. Yalnızca benim olmayan bir rüyayı görmüşüm sanki. Odanın duvarları göz bebeklerimde şekilleniyor. Bir çamur deryasından kurtulur gibi, zorlukla çıkıyorum yataktan. Sarsak adımlarım sakin bir zamansızlıkta. Derin pencereye yöneliyorum. Serin hava. Güzel sevda. Cümbüş sesleri geliyor uzaklardan.   Sayfayı çeviriyorum:      I   Yüz şarkı söyler en üst   noktasında bedenin,                                   bir başına. Bütünüyle   et ve kemik, bütünüyle şarkı ve hizaya   getirilmiş. Çünkü cehennem sakindir,   çatlamış dudaklarda ve ten ve   us tanecikleri dönmekte, yumuşak   bir ıslık sesiyle inmektedirler   yere.                           Kendi ölümündü bu   gördüğün. Senin kendi yüzün, katı   ve ham. Bu: sesten ya da   devinimden yoksun. Sweet Afton,   ölü dilenci kanıyor   henüz. Kanı, bir zaman için   canlı ve bir kapı aralığına   sıkışmış, şarkı söyleme   uğraşında. Yağmurun altında   çatlaklara akıyor. Dipleri   meşhur çukurlara. Ki bir kenarı   onların bir başka yaşamın   masum yayınlarıdır.   II   Bu noktada, ne ard   ne de ön olan bir noktada, boyutsuz   çizgide. Bir başın   tepeden, İsa'nın cennetinden   görünüşü, tarih ya da   arzudan soyutlanmış.                                     Çakılmış ve gölgeye   dik. (hatta söz bile, düşeydir, iz   bırakmaz. Ölüme doğmuş,   sıkıca tutturulmuş ona, ki orada   aşık iki yana açar kollarını,   Tanrıları tarihle tehdit   etmek içindir duruşu.   Parmaklar ıssızlığa uzanır. Her   noktada, insan teninden sonra, ışık   bile varsayımsaldır artık. Fakat bir   son, onun sonudur bu, bir   başlangıcın başarılamaması.       Bir haç. Bedenle ifade, simge, kollar   bir çizgide, kaskatı gerilmiş, çivilenmiş,   güçlerini aldıkları şeyin belirtisinden yoksun.   Nokta, bir çizgi oluştururlar; bir haç ya da   bir adam ve onun maddesi, toprağa   gömülmüş. Baş geriye savrulduğu   ve ağız, varoluşa haykırılan bir   çığlıkla açıldığında belki   ancak en küçük belirtisi olabilecektir   devinimin - pis bir leke: yardım   gelmeyecektir. Kimse o istasyona   bir ikinci kez dönmeyecektir. (*) Çırpınarak uyanıyorum. Kirpiklerimde çocuk kıpırtıları. Havada mavi bir günün uçuşan zerrecikleri. Doğruluyorum. Radyoda günün haberleri. Mutfaktan yana fokurdayan çaydanlığın sesi ve konuşmalar. Terliklerimi aranıp buluyorum. Parmaklarımda dokunma arzusu. Alnımda gümüş renkli bir deniz.   Sayfayı çeviriyorum:   (*) şiir, LeRoi Jones / Amiri Baraka, yazarın serbest çevirisiyle alıntılanmıştır.  Kaynak : https://web.archive.org/web/20020531212449fw_/http://www.araf.net/dergi/sayi05/metinler/ozbi095e.html