I.
Onları sevmiyoruz.
Çünkü biliyoruz ki onlar, sevgilinin yanağına dokunduklarında, hakikaten dokunurlar. Bizim hiç bir zaman dokunamadığımız kadar. Elleri kurumuş değildir onların, parmakları okşar ya da acıtır.
İyi nefes alırlar, aldıkları nefesin değerini bilirler. Bedenleri ve hayatları eksiktir, lakin sakat değildir. Günboyu damakları kekremez, geceleri uykusuzluk çekmezler. Umutları vardır ki onların umutları bizim yaşayamadıklarımızdır. Kederleri vardır ki onların kederleri bizim korkularımızdır. Hayatları çalınmıştır ellerinden, basbayağı çamurdan, neredeyse çamurdan hayat yapmaları gerekmiştir. Sevdikleri alınmıştır ellerinden, basbayağı insandan, neredeyse insandan sevgili yapmaları gerekmiştir. Kan kusmuşlardır. Tok gezmezler. Anlamışlardır, çok şeyi anlamışlardır. Az şeyi konuşurlar.
Onları sevmiyoruz.
Çünkü biliyoruz ki onlar, bir çiçeği gördüklerinde, hakikaten görürler. Bizim hiç bir zaman göremediğimiz kadar. Gözleri kurumuş değildir onların, bakışları okşar ya da acıtır.
Çıkar beni seviyoruz'un z'sinden.
II.
Onları sandık.
Sandıkça sanılgı olanlar bizler olduk.
Olanlar bize oldu, anlamıyor musun? Bastığımız toprak değil artık, cemre düşmez oldu göğsümüze. Yağmurlar delip geçiyor hayaletlerimizi, su eritmiyor gövdemizi, gölgemiz akrilik bir leke yeryüzünde, sahibi yok. Birimiz çarpamıyoruz bile bir diğerimize, nefeslerimiz gelmiyor bir türlü yüzyüze, üstüste geldiğimizde hep aynı şey görünüyor, önünde durduğumuz şey. Üstelik ışığı dahi kıramıyoruz, o kadar cansızız ki bin aynalı odada: çok gibiyiz, hayır, hiç birimiz o değiliz, herbirimiz bir suret. Aslımız yok. Olduğunca bir avuntu. Onlarsa ancak bir kuruntu.
Onları sandık.
Sandıkça yanılgı olanlar bizler olduk.
Çıkar beni sanıyorum'un m'sinden.
Kaynak : https://web.archive.org/web/20010531024932fw_/http://www.araf.net/dergi/sayi08/html/araf2963.html